Aktrisa Zülfiyyə Qurbanova Lent.az-a müsahibə verib. Müsahibənin kiçik hissəsini təqdim edirik:

-    Bəs sizi aktrisa kimi kim kəşf etdi? 
-    Universitetdə ikinci kursda oxuyanda məni İran azərbaycanlıları kəşf etdi. Film üçün obraz seçməyə gəlmişdilər. Dəhlizdən keçirdilər. Mən də pəncərənin önündə idim. Həmişə tənəffüslərdə orada olurdum. Danışa-danışa mənə baxırdılar. Zəng çalındı və sinfimizə getdim. Səhnə danışığı fənnini tədris edən müəllimimiz Ənvər Vəliyevin dərsi idi. Beş dəqiqə sonra həmin adamlar sinfə daxil oldular, özlərini təqdim etdilər və məni göstərib dedilər ki, o qızı istəyirik. Getdik, fotosessiya oldu. Məni təsdiqlədilər. İranla Azərbaycanın əməkdaşlığı ilə, rejissorlar Rəhbər Qənbəri ilə Həsən Nəcəfinin “Arzular” filminə çəkildim. Film Birinci Qarabağ Müharibəsindən bəhs edirdi. Orada baş rolda məcburi köçkün obrazını canlandırırdım.

-    Ailəniz bu sənətə gəlməyinizə qadağa qoyublarmı?

-    Allah ölənlərinizə rəhmət etsin, anam Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetini bitirib. Sənətinin arxasınca getməsə də, 40 ilə yaxın Sumqayıt şəhər Mədəniyyət Evinin rəhbəri olub. Ona görə mənə ailəm təzyiq etməyib, əksinə həmişə dəstək görmüşəm. Mən mübarizəmi evdə yox, cəmiyyətdə aparmışam. Bütün rollarımı anamla məsləhətləşmişəm. Universitetə daxil olmaq üçün qabiliyyət imtahanına məni anam hazırlaşdırıb və uğurla da keçmişəm. 

-    Ailəlisiniz?
-    Xeyr, subayam. Heç vaxt ailə qurmamışam. Dünyanı 17-18 yaşında dərk etməyə nə var ki? Yaş keçdikcə seçici olursan. Məsələn, insanları sosial şəbəkələrdə izləyirəm. İnsan nə paylaşırsa, odur. Heç olmasa 80 faizidir. 

-    Kifayət qədər cəsarətli rollar ifa etmisiniz. Bu rollara görə çox tənqidlərə məruz qalmısınız? Ümumi olaraq, tənqidlərə açıq birisiniz? 
-    Açığı, tənqid edən o qədər də çox deyil. Şəxsi aqressiyasını, intriqasını hiss etdiyim insanları demirəm. Bilirsən ki, bu, peşəkarcasına yanaşmır, tənqid xətrinə tənqid edir. “Zəhər tuluğu”na çəkildikdən bir neçə ay sonra filmə baxdım. Gözlədim ki, söz-söhbətlər yatsın, ondan sonra baxım. İnsanıq da eqomuz var, şişə bilər. Şərhlərə baxdım, görüm, nə yazıblar. Hamı şərhdə işin peşəkarlığından danışırdı. İnsan gərək həyatda baş ucalığı ilə yaşasın ki, istədiyi rolu qəbul edə bilsin. Əgər həyatda normal, özümdən arxayın biriyəmsə, niyə düşünməliyəm ki, insanlar fahişə rolunu üstümə yapışdıracaqlar? Yapışdıranlar da rolun təsirinə düşüb onu edirlər. Onu da vurğulayım ki, cəsarətli rollarımı da anamla məsləhətləşib ifa edirəm. O, qızını tanıdığı üçün buna qarşı çıxmadı. 
Hansı insanlarda oynadığımız rol aqressiya doğura bilər? Natamamlıq kompleksi yaşayan, instinktiv yaddaşını işə salan və nə vaxtsa başına belə bir hadisə gələn insanlarda oynadığımız rollar aqressiya doğurur. Xəyanət görməmiş kişiyə xəyanət edən qadının rolu niyə acı təsir etsin? Həmişə deyirəm ki, aktrisa hər hansı rolu oynayanda onu paltar kimi geyinir, işi bitəndən sonra isə rolun paltarını soyunub, çəkiliş meydançasında qoyub gedir. Siz isə həyatda oynayırsınız. Belə rollar onların yaddaşını təzələyir deyə, tənqid edirlər. Hər kəsdə bir tikə var ondan. Bir özünüzə baxın. 

-    Fahişə və ya ərinə xəyanət edən bir qadının rolunu oynamaq, obrazı canlandırmaq necə bir hissdir?

-    “Əqrəb mövsümü” serialından söhbət gedirsə, ərinə xəyanət edən bir qadının rolunu ilk dəfə idi oynayırdım. Hər hansı əxlaqsız qadının rolunu oynayırsansa, bu, adı üstündə “əxlaqsız qadın”dır. Ancaq əri ilə münasibətdən bezmiş, ərinin ailəsi tərəfindən təzyiqlərə məruz qalmış, içki aludəçisi olan əri tərəfindən döyülən, bezən və ərinə xəyanət edən bir qadının obrazı tamamilə fərqli auradır. Düzdür, bütün bu yaşadıqları onun xəyanət etməsinə haqq qazandırmır. Ancaq əxlaqsız qadınla ərinə xəyanət edən bir qadının arasında yerlə göy qədər fərq var. Birinin həyat tərzidir, o birinin isə məcburiyyətdən doğan bir hərəkətdir. Məgər bütün qatillərin hamısı eyni səbəbdən qatil olur? Ümumiyyətlə, bütün rollarıma haqq qazandırıram.